Cehaletin Düşmanları

“Sen bir ana, sen bir baba, her şey oldun artık bana.” Nasıl yani anne ve baba?
Bırakın kardeşim. Anne-baba jopla dövülür mü? Kesin film falan çevirmişlerdir. Dünyada inanmam. İşte sorun şu: dünya değil. Cehennem oldu yaşadığımız ülke. İlkokul aileydi değil mi? Okuldayken polis haftası kutlanırdı, hiç unutmam o günleri. Hatta polis haftasında bir slogan geliyor aklıma “Poliş halk ile el ele, huzur dolu günlere.” Vay be. Neydi o öyle? Hikâyeden bir cümle miydi? Sen benim koruyucumdun ama, yaptığımız alışverişler, yediğimiz içtiğimiz her şeye kat kat fazla para veriyoruz. Bu kimin için? Senin maaşın buradan geliyor. Farkındasın. Belki sen de öğretmen çocuğusun. Emir kulusun değil mi?

Akşam evinde gidince iğne ucu kadar vicdanın vardı da oturup bir köşeye yaptığından dolayı ağladın mı? Canavarlaştık, annemiz ve babamızı dövüyoruz ya. Ellerim titriyor, yazmakta güçlük çekiyorum. Ama yazmazsam vicdan azabından kendimi öldürürüm. Acımak, merhamet duymak, hak, hürriyet, özgürlük, eşitlik. Bunları biz rüyalarımızda sayıyoruz. Her birini sayarken de bir parmağımızı yumuyoruz. Benim güzel insanlarım. Benim yemekleriyle, misafirperverliğiyle, merhametiyle, komşuluk diyaloglarıyla dünyaya ismini duyurmuş insanlarım. Biçarelerim, gariplerim. Ne oldu bizlere böyle? “Toplumun düşmanı cehalet, cehaletin düşmanı öğretmenlerdir.” Ee şimdi cehaletin düşmanını öldürün o zaman.

Geriye ne kalır? –Cehalet. Hadi hayırlı olsun. Cahilliğin nesiyle övünülür. Kültürsüzlüğün, bilinçsizliğin, sorgusuz sualsiz her şeyi kabullenmenin nesiyle övünülür? Şimdi hangi davranışımızla dünyaya örnek olacağız? Sen olsan kendine neyi yakıştırırsın? “Toplum düzeni değişmeli” diyorlar.  Ağabeyim önce kendinden başla, sonra da etrafındakiler senden örnek alsınlar. Sonrası düzeni değiştirirsin. Evine gel, yemeğini ye, kumandayı al, dizi seyrederken uyu. Al sana yaşam tarzı. Anne-babanın vurduğu yerde gül biterdi. Öğretmen de bir anne-babaydı bizim için. Vurduğu yerde gül biterdi. Şimdi öğretmen olsam ben de şu sözleri söylerdim;

“Öğrencimin vurduğu yer gül bitti, şükürler olsun, cehennemde yanmayacağım. Çünkü öğrencilerime bir şeyler öğretmek uğruna kanımı dökmelerine müsaade ettiğim için.”

Servet Saygınoğlu – Cehaletin Düşmanları