14 yıl
önce bu saatler… Hiç kimsenin haberi yoktu, birçoğu sabah kalkıp işe gidecekti,
bazıları yeni üniversite kazanmanın heyecanını yaşıyordu, kimileri hastalığı
için doktora gidecekti, kimi sevgilisinden ayrılacaktı, bazıları yıllarca
yalnız kalmanın bedelini güzel bir evlilikle taçlandıracaktı…
Soldu umutlar, her yer çöktü. Ağlayanlar, sızlayanlar, yaralananlar ve tamamen
sesini kesmiş olanlar... "Sesimi duyan var mı" söyleniyordu en çok,
evi yıkılınca dünyası da yıkılıyordu insanın. Bir de sevdiklerini, en
yakınlarını gözü önünde yitirince aklın da yitmemesi mümkün değildi. Rabbim
kimseye böyle bir acının tekrarını yaşatmasın. Bu acıyı yaşayan cümle insanlara
yardım etsin, sabır versin. Ölenlere rahmet, kalanlara sağlık ve selamet
diliyorum…
Servet SAYGINOĞLU – 17 Ağustos 1999
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder