Güven ve İtibar

İnsan ömrü boyunca, karşılığında en çok bedel ödediği şeyler; kendisine duyulan güven ve itibardır. Bunları yükseklere çıkarmak için onlarca testten geçeriz. Kimse durduk yere bize saygı ve hürmetle yaklaşmaz. Ve aynı zamanda kimse durduk yere kendisi için değerli olan bir şeyi bize emanet etmez. Bunun için ufak şeylerle başlanır. Eğer yerine getiriliyorsa, herhangi bir hıyanet gösterilmiyorsa zamanla bu emanetler büyür. Çünkü kimsenin herhangi bir şeyine teşebbüs etmeyeceği bilinir hâle gelir. Bu durum, itibarımızı da besleyen bir şeydir. Bunun yanında bir de cebimiz doluysa, itibarımızı yeterince yüceltmiş oluruz.

Konuyu bir yere getirmek istiyorum. Hani bir söz vardır: “Öfkeliyken karar, mutluyken vaat, üzgünken cevap verme.” diye. Bu üç düsturdan herhangi birini yarında bulundurmayan insan, yıllarca besleyip büyüttüğü ‘kendisine duyulan güven’ ve ‘itibar’ı yerle bir eder. İnsan dikkat etmeli. Hayat bir bakışla çok kolaydır, başka bir bakışla zor. Gece gündüz gözünü ayırmadığın tarlanı, yoldan geçen biri attığı izmaritle yakıp kül edebilir.

Her türlü kötülüğü yaptıktan sonra hâlâ keyfi yerinde görünen bir insana “nasıl oluyor da bunca kötülüğe karşın işleri yolunda ve keyfi yerinde oluyor?” diye sormana gerek yok. Kalbi kararmıştır. Her türlü işi yolunda da gider, çok güzel günler de görür ama uçurum kıyısında yürür. Hayatının altüst olması an meselesidir. Kesin olan bir şey var ki o da yanlışlarının bedelini büyük ölçüde ödemeden gözden kaybolmaz.

“Kalbi temiz insanlar, hatalarının bedelini henüz yutkunmadan öderler.” Yaptığın bir yanlış sonrasında hemen canın yanıyorsa, kendinle gurur duy. Başına gelen, senin için doğru yoldan ayrılmamanı emrediyor.

“Dilinin bekçisi, aklının sözcüsü, vicdanının hizmetçisi ol.”

Servet SAYGINOĞLU – Güven ve İtibar