Hani "rütbeni bilecen" diye bir kavram vardır ya, sahiden öyle. Ben kendimi biliyorum, adam kim olursa olsun, iyi yazıyorsa elimi bağlar hürmet ederim, kötü yazıyorsa kötüdür abi. Dibine kadar kötüdür. Çünkü hem çocuk gözüyle bakabiliyorum, hem de yaşlı bir insanın gözüyle. Kendi yazılarım içinde öyle, kimine göre vasattır, kimine göre mükemmel, kimine göre de düşük limitte kalıyor. Kapasite meselesi... Benim tahammül edemediğim; insanların duygularının sömürülmesi. Ablanın yazdığı yazıyı okurken gözyaşlarına boğuluyorsun ama kendisi villasının havuz kenarında güneşleniyor. Senin duygularını kullanarak orada. Aynı şekilde dini zaaflarından faydalanılması. Ülkemizde dini kitaplar yazma ikonu olarak görünürler. Burada kaldıracağı parayı kaldırır ve sonra yurt dışına gidip alemlere akıyorlar. Bizimkiler de onları övmekten dillerinde tüy bitiyor, utanmasalar üzerilerine yemin edecekler.
Servet SAYGINOĞLU - Duygu Sömürüsü
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder