Benim bir kaybetme korkum vardı.

Benim bir kaybetme korkum vardı. Artık yok. Her sevgili, her kardeş, her arkadaş, her sevdiğim oyuncak ve her hevesle aldığım kıyafetin eskimesi; kaybetme korkumu birer parça koparıp aldı benden. Duygusalım, yeni bir insanla tanıştığımda kalbim hala atıyor ama kalbimin duracağı korkusunu da yaşamıyorum. Neye üzüleceğimi kendim belirleyecek kadar robotlaştım. Rastladığım hiçbir olaya, sürprize şaşıramaz hale geldim. İnsanlardan her türlü iyiliği de kötülüğü de bekliyorum. Âşıksam, o aşkın bir hakkını elim dilim gücüm kalbim yettiğince yerine getiririm ama gitmek isteyene de kapıyı açmak zahmet olmuyor, kaybetmekten korkmuyorum. Yanımda olan başımın tacıdır, uzak olana da Allah gönül rahatlığı versin. Gözden uzak yaşanan sevdanın gönüldeki yeri derin olmaz. Zamanla yokluğuna da alışılır, kokusu da unutulur, gülüşü de... Kimi bu duruma "hayattan umudunu kesmiş" der, kimi "yaşarken ölmüş" der, kimi de "doymuşluk" der. Umursamıyorum, kim ne derse desin. Benim kendimden memnunum.