Ataerkil
toplumlarda kadınlar daima ikinci planda olmuştur, bu düzenin yavaş da olsa
anaerkile doğru yürüdüğünü yaşadıkça görüyoruz. Hâlâ
gazetelerde sokak ortasında eşini bıçaklayan, boşandığı eşini taciz eden, içip
içip kapısına dayanan zararcı insanların boy boy haberlerini okuyoruz. Söz
konusu ceza vermekse, en ağır cezaların uygulanması gerektiği durumlardan
biridir ‘kadına şiddet’ durumu. İnsan ömrüne bakıldığı zaman, ortalama 60-70 yıllık rakamla karşılaşıyoruz. Bu yaşa gelen insanların sohbetlerine ne zaman şahit olsak “ah…” diye başlarlar söyleyeceklerine… Çünkü insanın yaşama doymasına binlerce yıl ömür yetmemiştir. Rivayette Nuh peygamberin 950 yıl yaşadığı söylenir ve ölüm zamanında sorulur kendisine, ömründen ne anladığını… Cevabı ise bizi hiç şaşırtmayacak bir cevaptır: “İki kapılı bir evin, bir kapısından girip, öteki kapısından çıkmak…”
Ömür bu kadar kısayken; kavgalar, savaşlar, küskünlük ve dargınlıkların anlamsız olduğunu ancak aklı başında insanlar görür. Kadınlar zayıf ama analar güçlü olmuşlardır. Bir kadın köpekten korkabilir ama bir annenin yanında çocuğu varsa, köpeğin üzerine bile yürür. Hepimiz bir annenin çocuklarıyız, içimizde her türlü insanın kimliği var, sofrası boş olanı düşünmek, kötü olana yardım etmek. Bir başkasının acısını kendi acımız bilmektir güzel olan… İnsan olan, eşini çocuğunu düşünür. Bir anneyi sevdiği gibi bütün anneleri sevmelidir, bir kadına saygı duyuyorsa, tüm kadınlara saygı duymalıdır.
İnsan düşünceli olacak, eşine tokat atmadan önce hasta yataklarına düşebileceğini ve eşinden başka kimsenin başucunda olmayacağını bilecek, ona göre değer verecek… Ev temizliğinin kolay olduğunu ancak temizlik yapmayan bir insan söyler. Sabahtan akşama kadar çalışıp, akşam da gecenin bir yarısına kadar kendi evinin çamaşırı, temizliği, sobası ve ütüsüyle ilgilenen kadınlar yeryüzünün en yüce ve en emektar insanlarıdır.
Kadınlarımız…
Baş tacımızdır bizim…
8 Mart ‘Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nüzü en içten dileklerimle tebrik ediyorum.
Servet SAYGINOĞLU
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder